Verre reizen, wie droomt er niet van. Dagelijks worden we geprikkeld om op een vliegtuig te stappen en minimaal tien uur te vliegen. Zit ik Game of Thrones te kijken wil ik gelijk naar oorden als Nieuw-Zeeland. Zap ik even door naar een aflevering van Chefs Table en ik heb het idee dat ik voor echte ambacht toch helemaal naar Azië of Zuid-Amerika moet vliegen. Maar wat nou als ik jullie vertel dat ik een oord heb gevonden dat dit alles heeft en belichaamt? De ruigste natuur die ik heb gezien, de mooiste producten rechtstreeks van het land of uit de zee en, to top it all of, mensen die je toch een klein beetje moeilijk verstaat. Dan weet je namelijk pas echt dat je aan het reizen bent.
Ierland, ik heb het over Ierland. Specifiek heb ik het over the Wild Atlantic Way, een route langs de Ierse kust die in alles haar naam eer aandoet. Wild, ruig en hartverwarmend tegelijk door haar mensen, mooie whiskeys en bovenal: heerlijk, ambachtelijk eten. #loveireland, maar echt.
Dag 1: Dublin – Rossnowlagh
De lieve mensen van Ryanair (#nospon) brachten ons in 1.5 uur van Amsterdam naar Dublin. Een stad waar ik eerder ben geweest en iedereen kan aanraden. Toch halen wij gelijk op het vliegveld de huurauto op en rijden, links!, de rotonde op met als bestemming het strandplaatsje Rossnowlagh. Om preciezer te zijn hebben wij op de navigatie het Sandhouse Hotel als bestemming ingevoerd. Het Sandhouse Hotel blijkt een iconisch hotel van de Donegal regio te zijn, zo blijkt als ik met een Ierse vriend in Nederland praat. Hij weet nog goed dat hij als klein kind van boven de cliff altijd naar het grote, gele, huis aan het strand stond te staren. Dat belooft veel goeds.
Onderweg stoppen wij bij The Olde Post Inn voor een echt Ierse zondagse warme lunch. Dit kunnen wij iedereen die van Dublin naar de wild atlantic way rijdt aanraden, luxe lunch hoor lieve mensen. Eenmaal aangekomen bij het Sandhouse Hotel checken wij in bij de uiterst lieve, oude dame achter de receptie. Het hotel heeft 20 jaar stil gestaan en geloof mij dat bedoel ik positief.
Wij, twee jongens van 29, veranderden zonder dat we het doorhadden in twee heren op stand van een jaartje of 69 zodra we het Ierse binnenland introkken. Door de natuur valt er al een rust over je heen en zodra de Ieren met hun heerlijk nette accent beginnen te vragen ‘if you want a dash of milk in your tea’ is er geen houden meer aan. De komende dagen gaan wij ontspannen, dat is een ding dat duidelijk is. Maar niet voordat wij onze eerste activiteit achter de rug hebben: surfen!
Op ons te wachten staat James, een Donegalees?? Donegaler??, nah je snapt het. James is geboren in Donegal en geeft er nu al bijna zijn hele volwassen leven surfles. Nu is surfen misschien niet het eerste waar je aan denkt, wanneer je aan Ierland denkt maar beeld je even in hoe gaaf dit kan zijn. De golven zijn super, zowel voor beginners als gevorderden, en de omgeving is zo ontzettend cool dat je jezelf echt helemaal het mannetje vind. Mochten we je interesse hebben getriggerd, dan raden wij een lesje aan bij de beste surfschool uit de buurt (en lekker naar James vragen).
Dag 2: Rossnowlagh – Lettermacaward – Ardara
Wakker worden in het Sandhouse Hotel deden wij met uitzicht over de zee waar we gister nog surfden. Not bad dus. Het eerste onderdeel van vandaag was er een waar ik naar uit keek. Een lesje over Ierse Oesters door vader en zoon Gallagher. De oude baas nam ons mee het oesterbed op en liet ons de lekkerste oester proeven die ik ooit at. Direct van het land, iets wat dus bijna alleen maar in Ierland kan door het ultra schone water.
Vervolgens reden we door naar wederom een hoogtepunt: de Slieve League Cliffs. Dit is zo ongelofelijk mooi.
Dag 3: Ardara – Rathmullan
Op dag 3 stonden er 2 dingen op het program waar ons hart sneller van ging kloppen: een bezoek aan het Glenveagh castle en in de middag langs bij Declan, Ierlands beste zalmroker.
Het kasteel ligt in een prachtig national park (het Glenveagh National Park), maar het kasteel is niet perse wat wij er bij verwachten. Een kasteel is toch iets oerouds en vol met historie. Dit kasteel is gebouwd in 1890 en was ergens na de eerste wereldoorlog helemaal af. Het is dan ook meer een heel luxe theehuis dan kasteel. Maar he, dat kon de oude zielen in ons dan ook wel weer een beetje bekoren.
Declan was dan weer precies wat ik er van had verwacht. Een ruige Ierse visser met een dik accent. Wollenmuts op en terwijl we lekker stonden te kletsen sneed hij de mooiste plakken zalm. Hij is altijd open voor bezoekers en je mag altijd wel wat proeven. Aanrader!
Dag 4: via Kinnegar naar Dublin
Op dag 4 vliegen we weer terug naar Amsterdam, maar niet voordat we Ierlands nieuwe trots hebben geproefd. De oude trots van Ierland is natuurlijk Guinness. Een biertje dat het lekkerst smaak op het eiland zelf en eigenlijk helemaal niet zo lekker is wanneer je het bijvoorbeeld in Nederland drinkt. De nieuwe trots in de Kinnegar brouwerij. Na een uitgebreide rondleiding en flink wat proeven (we hadden een bob) weten wij waarom. Flesjes en blikken met te gekke designs en een heerlijk smakend bier. Wat ons betreft mag dat Kinnegar lekker naar Nederland komen.
Zelf (een stuk) van The Wild Atlantic Way rijden? Vind alle informatie op de officiële website